Pedagog szkolny

Poradnia Psychologiczno- Pedagogiczna
w Strzelcach Krajeńskich
ul. Okrężna 14
www.pppstrzelce.pl

DYSLEKSJA - Symptomy_dysleksji_u_uczniów

 

Drodzy Rodzice!

CYBERPRZEMOC  to  przemoc z użyciem technologii informacyjnych i komunikacyjnych.

 

Wraz z rozwojem mediów elektronicznych oraz wzrostem ich popularności obserwujemy wśród dzieci
i młodzieży wzrastającą skalę przemocy z użyciem Internetu oraz telefonów komórkowych.
Dzieci często podejmują działania określane mianem cyberprzemocy nie mając świadomości możliwych konsekwencji.
Tymczasem specyfika mediów elektronicznych sprawia, że intensywność i zasięg doznawanej przez ofiary krzywdy przekracza czasami ich możliwości poradzenia sobie z taką sytuacją i może prowadzić do tragedii.

 

 

SKALA PROBLEMU

/badani - 891 internautów 12-17 lat;
badania I 2007r. kampania "Dziecko w sieci"/

• Co drugi młody internauta miał do czynieniaz przemocą werbalną w Internecie lub przez telefon komórkowy.
• 47% dzieci doświadczyło wulgarnego wyzywania;
  21% poniżania, ośmieszania, upokarzania;
  16% straszenia i szantażowania.
• 29% zgłasza, że ktoś w Sieci podawał się za nie wbrew ich woli.
• 57% internautów była przynajmniej raz obiektem zdjęć lub filmów wykonanych wbrew ich woli.
• 14% dzieci zgłasza przypadki rozpowszechniania za pośrednictwem Internetu lub GSM kompromitujących je materiałów.

CECHY CYBERPRZEMOCY:

• Wysoki poziom anonimowości sprawcy
• Na znaczeniu traci klasycznie rozumiana „siła” mierzona cechami fizycznymi czy społecznymi – atutem sprawcy staje się umiejętność wykorzystania możliwości jakie dają nowetechnologie
• Szybkość rozpowszechniania materiałów, informacji
• Powszechna dostępność materiałów, informacji
• Szeroki repertuar form krzywdzenia
• Zjawisko mniej kontrolowane przez rodziców (słaba znajomość mediów, bagatelizowanie problemu)

FORMY CYBERPRZEMOCY:

• Rejestrowanie niechcianych zdjęć lub filmów telefonem komórkowym
• Publikowanie ośmieszających zdjęć i filmów w Internecie
• Rozsyłanie ośmieszających materiałów przy użyciu telefonu
• Wysyłanie wulgarnych słów
• Wyzywanie, straszenie, obrażanie w Sieci i przez telefon komórkowy
• Grożenie komuś w Sieci i przez telefon komórkowy
• Włamania na blog lub konto pocztowe
• Podszywanie się w Sieci pod inną osobę i działanie na jej niekorzyść.

OFIARY CYBERPRZEMOCY:

• Świadomość, że ktoś dysponuje ośmieszającym filmem lub zdjęciem bywa trudna do zniesienia i krzywdząca
• Rozsyłanie i publikowanie kompromitujących materiałów w Sieci powoduje u ofiar STRACH i WSTYD
• Wulgarne SMSy, e-maile potrafią bardzo krzywdzić, zwłaszcza kiedy są otrzymywane od osób z najbliższego otoczenia (szkoła, klasa)
• Ofiary przemocy rówieśniczej często nie potrafią sobie same poradzić z taką sytuacją
• Przemoc w sieci potrafi być bardziej dotkliwa niż przemoc w realnym świecie.

 

GDZIE SZUKAĆ POMOCY?

·     www.helpline.org.pl

·     www. Sieciaki.pl

    www.dzieckowsieci.pl

·     tel. 0800100100

 

 

ZASADY BEZPIECZEŃSTWA

 

Po pierwsze, z dziećmi trzeba rozmawiać:

 

*  Rozmawiaj z dziećmi o Internecie; poznaj ich sieciowe formy aktywności, mów o tym co powinny, a czego nie mogą robić w Sieci. Niech wiedzą, że zawsze mogą zwrócić się do Ciebie o pomoc w rozwiązaniu problemów wynikających z używania Sieci.

 

 * Przekonaj dzieci, że powinny informować Cię za każdym razem, kiedy znajdą w Internecie coś, co sprawi, że poczują się skrępowane, zawstydzone, urażone lub w jakiś inny sposób źle.

 

 * Naucz dziecko, że informacje w Internecie nie zawsze są wiarygodne. Wskaż mu inne sposoby zdobywania wiedzy, aby mogło konfrontować wiadomości z Sieci z innymi materiałami.

 

---

 

Co to jest dysleksja?

 

Dysleksja rozwojowa jest to zespół zaburzeń występujących w procesie uczenia się, czytania i pisania u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym. U podstaw rozwoju dysleksji leży nieprawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego (zaburzenia pracy lewej półkuli mózgowej odpowiedzialnej m.in. za czytanie, pisanie, logikę i racjonalne myślenie), a także wpływ uwarunkowania genetycznego (dziedziczenie), dlatego występuje ona niezależnie od stosowanych metod nauczania, inteligencji ucznia czy otoczenia społeczno –kulturowego. Warto zaznaczyć, że dysleksja rozwija się już w okresie prenatalnym, np. z powodu nadużywania używek, leków, stresu i złego odżywiania w czasie ciąży lub na skutek komplikacji przy porodzie naturalnym.

Typy dysleksji

Dla określenia specyficznych trudności w uczeniu się czytania i pisania najczęściej stosuje się termin dysleksja rozwojowa. Wyróżnia się kilka rodzajów tych trudności:
- dysleksja – trudności w czytaniu,
- dysortografia – trudności w opanowaniu poprawnej pisowni (w tym błędy ortograficzne),
- dysgrafia – tzw. „brzydkie”, niestaranne pismo,
- dyskalkulia – trudności w liczeniu,
- dysfonia – ciche, niewyraźne mówienie.


Symptomy dysleksji u gimnazjalistów i uczniów szkół ponadgimnazjalnych:

Szkoła

1. Język polski
Czytanie: wolne tempo czytania połączone z trudnością jego zrozumienia
i zapamiętania; niechęć do czytania długich i grubych książek.
Pisanie: błędy ortograficzne i gramatyczne; trudności z organizacją tekstu, trudne do odczytania pismo.
2. Matematyka
Arytmetyka: trudności z zapisywaniem i odczytywaniem liczb wielocyfrowych, dodawaniem w pamięci, przekształcaniem wzorów.
Geometria: trudności z zadaniami angażującymi wyobraźnię przestrzenną, niski poziom wykresów i rysunków.
3. Biologia
Trudności z opanowaniem terminologii, systematyki, zapamiętaniem i zapisem reakcji biochemicznych, z organizacją przestrzenną schematów i rysunków.
4. Chemia
Problemy z zapamiętaniem terminologii, danych przedstawionych przestrzennie (na przykład tablica Mendelejewa), błędne zapisywanie łańcuchów reakcji chemicznych.
5. Geografia Trudności z zapamiętywaniem nazw geograficznych, z rysowaniem
i czytaniem map, z orientacją w czasie i przestrzeni.
6. Historia i wiedza o społeczeństwie
Trudności z zapamiętywaniem nazw i nazwisk, zła orientacja w czasie (chronologia, daty) i na mapach historycznych.
7. Sztuka Trudności z czytaniem nut, szczegółowym analizowaniu obrazów, rysowaniem i organizacją przestrzenną prac plastycznych.
8. Wychowanie fizyczne
Problemy z opanowaniem układów gimnastycznych, trudności z bieganiem, ćwiczeniami równoważnymi oraz grami wymagającymi użycia piłki.

Pozaszkolne obszary aktywności

1. Życie codzienne
Czynności użyteczne: trudności z wypowiadaniem się, artykulacją złożonych wyrazów, problemy z wypełnianiem formularzy, prowadzeniem samochodu, zapamiętaniem układów tanecznych, zapamiętywanie nazw i danych – trudności
z zapamiętaniem i dokładnym przekazaniem informacji odebranych przez telefon.
Liczby: trudności z płynnym wymienieniem wszystkich nazw miesięcy, mylenie numerów autobusów, mylenie kolejności cyfr przy wybieraniu numeru telefonicznego, mylenie dat i godzin.
Orientacja w czasie i przestrzeni: kłopoty z planowaniem, organizacją i zarządzaniem czasem, trudności z odróżnieniem strony prawej od lewej, problemy z czytaniem mapy i orientowaniem się w nieznanym terenie.

Wskazówki dla rodziców, którzy mają dzieci dyslektyczne.

1. Zwrócenie uwagi na niepokojące symptomy w wieku wczesnoszkolnym, które mogą świadczyć o ryzyku wystąpienia dysleksji.

2. Kontakt z Poradnią Pedagogiczno – Psychologiczną w celu zdiagnozowania ewentualnej dysleksji rozwojowej (W świetle reformy MEN przewiduje, iż diagnoza dysleksji powinna zostać przeprowadzona do końca szkoły podstawowej i będzie aktualna do końca edukacji ucznia).

3. Wczesne podjęcie terapii w poradni służące zniwelowaniu dysfunkcji i braków w procesie przyswajania wiedzy w szkole.

4. Rzetelne, systematyczne, codzienne ćwiczenia wg zaleceń poradni (terapia domowa 15-30 minut każdego dnia), ponieważ systematyczna praca rodziców z dzieckiem dyslektycznym w domu skutkuje sukcesami dziecka w szkole i jego wyższą samooceną.

5. Prowadzenie zajęć ruchowych na pozór nie mających nic wspólnego z czynnością czytania czy pisania, lecz w istocie bardzo ważnych, gdyż poprawiają koordynację wzrokowo –ruchową i usprawniają połączenia mózgowe, które u dyslektyków pracują inaczej.

6. Umiejętne mobilizowanie dziecka do pracy, rozumienie i docenianie jego wysiłku, pocieszanie i wsparcie w razie niepowodzeń (sukces niejednokrotnie przychodzi po wielu porażkach).

7. Sięgnięcie po odpowiednia literaturę fachową oraz konsultacje z nauczycielem
i pedagogiem szkolnym.

8. Sprawdzanie napisanej pracy domowej, ale w żadnym wypadku niewyręczanie dziecka w odrabianiu lekcji.
9. Uświadomienie sobie, że uczeń z dysleksją nie jest dzieckiem chorym umysłowo i nie jest to powód do wstydu, jednakże zaniedbania lub zaniechanie terapii prowadzą do pogłębienia się dysfunkcji dziecka, co skutkuje niepowodzeniami w szkole i w życiu dorosłym.


Opracowano w oparciu o artykuły z:
www.men.gov.pl
www.ptd.edu.pl
www.dysleksja.pl
www.ortograffiti.pl
www.dardysleksji.pl